Η μέτρηση της γαστρίνης χρησιμοποιείται στη διερεύνηση ασθενών με αχλωρυδρία ή κακοήθη αναιμία, στον έλεγχο ασθενών με πιθανό σύνδρομο Zollinger-Ellison καθώς και στη διάγνωση του γαστρινώματος. 

Η γαστρίνη είναι μια ορμόνη που εκκρίνεται από τα G-κύτταρα του άντρου του στομάχου και από τα νησίδια του Langerhans στο πάγκρεας. Η έκκριση της γαστρίνης διεγείρεται από την αλκαλικότητα, τη διάταση του άντρου του στομάχου, τη διέγερση του πνευμονογαστρικού νεύρου (όπως με το μάσημα, με τη διέγερση της γεύσης και της όσφρησης) και από την παρουσία πεπτιδίων, αμινοξέων, αλκοόλης ή ασβεστίου στο στομάχι. Η έκκριση της γαστρίνης αναστέλλεται από τη γαστρική οξύτητα μέσω ενός συστήματος αρνητικής ανατροφοδότησης. Η γαστρίνη απορροφάται στο αίμα και επιστρέφει στο στομάχι, όπου διεγείρει την έκκριση γαστρικού οξέος υπό τη μεσολάβηση της ισταμίνης. Άλλες επιδράσεις της γαστρίνης περιλαμβάνουν την αυξημένη κινητικότητα του γαστρεντερικού σωλήνα και τη διέγερση της έκκρισης της ινσουλίνης, της πεψίνης και του ενδογενούς παράγοντα. Ο καταβολισμός της γαστρίνης γίνεται στα νεφρά.

Η λήψη τροφής με ιδιαίτερα υψηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες όπως επίσης και η υπογλυκαιμία που προκαλείται από την ινσουλίνη, έχουν σαν αποτέλεσμα αύξηση στην έκκριση της γαστρίνης.